Kırlarda dolaşan iki kertenkele vardı . Birinin adı mancırık diğerinin adı mancardı. Bu iki kertenkelenin yuvaları bir birine komşuydu. Hava iyi olduğunda gezmeye çıkarlar ve yiyecek toplarlar avlanırlardı. Yalnız mancar biraz daha fazla yiyecek toplar ve yiyebileceğinden fazlasını yuvasında biriktirirdi. Mancırık ise yiyecek biriktirmeyi anlamsız bulurdu. Mancırık sadece karnını doyuracak kadar avlanırdı. Mancırık mancara sorardı neden yiyecek biriktiriyorsun derdi. Mancarda ilerde 
yiyecek toplayamayacak duruma düşersem bu biriktirdiğim yiyeceklerden karnımı doyururum derdi. Mancırıkta ne olabilir ki ben yiyebileceğim kadar yiyecek toplar kendimi fazla yormam derdi.
Yine bir sabah uykularından uyandılar. Kırlara doğru çıktılar .Sabah kahvaltılarını yapıyorlardı. Mancırık şöyle başını yukarı kaldırdı birde ne görsün bir baykuş aşağı doğru süzülerek ona doğru geliyor. Kaçmazsa baykuş onu avlayacak. Mancırık hemen kuyruğunu yukarı doğru kaldırdı ve kuyruğu yukarda yuvasına doğru koşmaya başladı. Baykuş yaklaştı ve mancırığı kuyruğundan yakaladı. Baykuş kertenkeleyi yakaladım diye düşündü ama baykuş mancırığı yukarı kaldırmak isterken mancırığın kuyruğu koptu. Baykuş kertenkelenin kuyruğu pençesin de yukarı havalandı. Bu zaman aralığında kuyruğu kopuk mancırık yuvasına koştu ve yuvasına sığındı. Baykuşun çabaları ise boşa çıktı. Mancırığı avlayamadı. Mancırık düşündü bizim bu kuyruk kopma aldatmacamız olmasa şimdi yem olmuştum dedi. Kuyruğum koptu ama olsun kuyruğum büyür tekrar kuyruğum olur diye düşündü.
Akşam oldu mançarda yuvasına dönmüştü. Mancırık ona seslendi. Mancar ve mancırık karşılıklı konuşmaya başladılar. Mancırığın baykuşa yakalanmaması mancarı sevindirmişti. Kuyruğu kopmuştu ama olsun ona bir şey olmamıştı. Mancırık kara kara düşünüyordu. Mancar sordu “ne düşünüyorsun bu kadar üzülme dedi.” “Mancırık şimdi ben çimenlere nasıl çıkacağım nasıl karnımı doyuracağım. Baykuşları aldatacağım bir kuyruğum yok beni hemen yakalarlar. Kuyruğum büyüyene kadar karnımı nasıl doyuracağım.” Mancar durumun zor olduğunu onun için mancırığa yardım etmem gerekir diye düşündü. “Mancırığa dönüp benim biriktirdiğim yiyeceklerden yersin.”dedi. “Mancırık teşekkür ederim ama senin kuyruğun koparsa ne olacak.” “ Benim yiyeceklerim sana da bana da yeter. Ben çok biriktirdim” dedi. Mancırık anlamıştı zor durumlar için birikim yapmanın önemini. Mancırığın kuyruğu büyüdü yine çimenlere çıktı oda mancar gibi yiyecek biriktirdi ve mutluydu.